Koncepcję układu przestrzennego Parku oparto o zasadę rozwinięcia przestrzeni publicznych tego fragmentu miasta przy jednoczesnym podkreśleniu istniejących dominant architektonicznych, a zwłaszcza Pałacu Kazimierzowskiego.

W parku głównym zaprojektowano prowadzony po łuku ciąg komunikacji pieszej. Prostopadle do tego ciągu rozwiązano trzy podłużne place – fora ukierunkowane osiami w stronę Pałacu Kazimierzowskiego. Układ ten hierarchizuje przestrzeń Parku, stając się nie tylko komponentem funkcjonalnym kampusu uniwersyteckiego, ale i naturalnym przedłużeniem zewnętrznych miejskich ciągów pieszych. 

Środkowe forum a równocześnie najszersze z nich zaplanowano na osi Pałacu Kazimierzowskiego i wyposażono w szereg dwustronnych ławeczek pozwalających na dowolne ukierunkowanie siedzących. Nawierzchnię tego placu lokalnie podniesiono (zastosowano formę wstęgowo ułożonych zielonych wzniesień), rozbijając cały placyk na bardziej kameralne fragmenty. Po stronie zachodniej forum kończy się układem schodów wspinających się na skarpę. Schody te wzbogacone są „ambonkami”, które mogą być miejscem zatrzymania, ale też zespołem swego rodzaju mównic, pozwalających na organizowanie w tym miejscu „publicznych debat”, bądź indywidualnych wystąpień.

Centralną część głównego ciągu obudowano formą galerii – pergoli otwartej w kierunku odsłoniętej elewacji Pałacu. Zaprojektowano odcinkowo niskie murki z siedziskami pomiędzy słupami nośnymi pergoli.

Przestrzeń  południowej i północnej części Parku wypełniają rozległe trawniki z grupami drzew oraz dwa kameralne ogrody wewnętrzne. Ogród południowy nawiązuje do istniejących tu niegdyś upraw związanych z Wydziałem Lekarskim UW. Zaprojektowano wstęgowo układające się rabaty pachnących i kolorowych bylin, wonnych ziół i niskich krzewów i krzewinek. Rabaty wraz z układem żwirowych ścieżek, placyków oraz parkowych foteli tworzą zaciszne miejsca do indywidualnego wypoczynku. Podobną funkcję pełni ogród wodno-bagienny zaprojektowany na istniejących wysiękach wód gruntowych. Układ kamiennych płyt tworzy tu przejścia i tarasy meandrujące między grupami traw, bylin, trzcin i małych oczek wodnych.

Pozostałe rejony Parku to rozległe przestrzenie o otwartych, dalekich widokach. Płaszczyznę trawników zamknięto grupami drzew oraz urozmaicono pojedynczo rosnącymi soliterami. Krzewy w Parku zaprojektowano głównie jako grupy izolacyjne od strony ulic oraz na skarpach, tworząc tym samym ramy dla całej zieleni parkowej.